Brief encounter
Όσο εμείς πιστεύουμε πως μπορούμε να σβήνουμε τα ίχνη μας στον λαβύρινθο της μεγαλούπολης,αυτή χαίρεται να μας διαψεύδει.Συνηθίζει να μας ξεγελά ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη.Το αναπάντεχο ενεδρεύει πίσω από κάθε γωνιά,επιβαρύνοντας τους ζηλωτές των μοναχικών περιπλανήσεων με μια διαρκή ανησυχία.Εκεί που απολαμβάνεις τη σιωπή,ακούς μια φωνή να καλεί το όνομα σου.Απορροφημένος στην παρατήρηση,η προσοχή σου αποσπάται από ένα χέρι που κυματίζει επιτατικά για να σε χαιρετίσει.Στρίβεις στο επόμενο στενό και σκοντάφτεις επάνω σε κάποιον που ξέρεις.
Παιδικός φίλος,παλιός γνωστός ή περασμένος έρωτας.Πρόσωπα τα οποία έχεις ξεχάσει ή απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού,έρχονται να σου θυμίσουν την ύπαρξη τους.Διεκδικούν μια θέση στο παρόν σου.Και ό,τι έδιωξες κάποτε απ'την πόρτα,μπαίνει τώρα απ'το παράθυρο.
Αγαπημένα πρόσωπα,αγαπημένα μάτια,έρχονται σαν τα κύματα και αφήνουν κατακάθια.
Μπορεί,άραγε,ο κρύος ντελβές,μόνο για λίγες στιγμές,να γίνει ξανά καϊμάκι που ζεματίζει;Και όμως γίνεται.
Λίγες κουβέντες,αδέξιες,χωρίς τη δραματική κορύφωση που ίσως χαρακτήριζε παλιότερες συναντήσεις.
Μόνο ηρεμία και ευγένεια.Απόσταση που κρύβεται πίσω από το πολιτισμένο.Και μια απροσδιόριστη λύπη να σε ομορφαίνει.
Ο χρόνος διαστέλλεται ασυναίσθητα,πώς θα ήταν άλλωστε δυνατό να χωρέσει τόση αμηχανία σε λίγα λεπτά;
Τα πάντα πάνω σου σε μαρτυρούν.Ρούχα,εκφράσεις,βλέμμα αναζητούν τους κήνσορες της πορείας σου,της ζωής σου.
Όταν οι δρόμοι χωρίζουν ξανά,νιώθεις ανακουφισμένος.Ελαφρύς.
Ή μόνο άδειος.
posted by still ill @ 11:45 AM
6 Comments:
είναι πραγματικά μοναδική αυτή η ικανότητα του χώρου να συστέλλεται και να βλέπεις αναπάντεχα ανθρώπους απο την άλλη άκρη της γης μπρός σου,
και να διαστέλλεται τόσο, που να μην ξαναδείς ποτέ ξανά ανθρώπους της διπλανής πόρτας!
και είναι ευχής έργο,
να γίνεται μικρός και μεγάλος ανάλογα με την περίσταση που εσύ επιθυμείς....
όμως δεν γίνεται πάντα αυτό δυστυχώς...
Νομίζω,Jojo,πως δε γίνεται ποτέ.Και γιατί δυστυχώς;Ευχής έργο είναι και η διατήρηση του δικαιώματος να γευόμαστε το απροσδόκητο.Όπως και να είναι αυτό-γλυκό ή πικρό.
Και το μοναδικό παράδοξο της ταυτόχρονης συστολής και διαστολής του χώρου,ας παραμείνει αινιγματικό.
και γω άδειος θα έλεγα
Άρα,φίλε μου Αμβρόσιε,ξέρεις.Πώς λοιπόν θα αποφαινόσουν διαφορετικά;
Αφήνω μία καλησπέρα στους ελαφρείς και ανακουφισμένους. Άδειοι ελπίζω να μην υπάρχουν για σήμερα τουλάχιστον. Έχει γλυκιά άνοιξη έξω. ;-)
Ναι,mindstripper,έχει.
Έξω.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home